استدلال برای لغو شهریه‌ی دانشگاه

اغراق نیست اگر آدم بگوید که شهریه‌ی دانشگاه در سال های اخیر  به طور مفرط افزایش یافته است. در واقع، از آنگاه که شهریه‌ی دانشگاه از سالیانه هزار پوند در سال ۱۹۹۸ تحت حکومت تونی بلر ارائه شد، آن مبلغ سه برابر شده است: اول به سه هزار پوند سالیانه در سال ۲۰۰۴، سپس یک بار دیگر به نه هزار پوند در سال ۲۰۱۰، و اخیراً به ۹۲۵۰ پوند سالیانه در سال ۲۰۱۷. نتیجه این سلسله افزایش ها، شهریه‌ی دانشگاه الآن بیشتر از نه برابر از بیست سال پیش هستند. در پرتو این افزایشها، دانشجویان بسیاری با ابراز نارضایتی از این وضعیت خواستار اصلاح نظام شده اند. این مقاله به برخی دلایل لغو شهریه ها می پردازد

شاید در نگاه اول به نظر برسد که نظام شهریه ها منصفانه است چون همه می توانند علیرغم درآمدشان برای پرداختن شهریه‌ وام بگیرند. ولی این فرض از این حقیقت که تعداد زیادی از دانشجویان ثروتمند بدون وام استطاعت پرداخت شهریه‌ی دانشگاه را دارند، چشم پوشی می کند. این بدان معنی است که برخی از مردم بدهی های بسیار سنگین بعد از فراغت از تحصیل دارند در حالی‌ که دیگران هیچ نگرانی مالی ندارند. اگر شهریه‌ی دانشگاه رایگان بود، وضعیت بیشتر عادلانه بود، چون هیچ کس بدهی به خاطر آموزش نداشت

بحث لغو شهریه‌ی دانشگاه نه تنها مربوط به عدالت نیست، بلکه همچنین مربوط به اقتصاد است. مطالعات نشان می دهند که برنامه‌ ها بدون شهریه دانشجویان بیشتری را به تحصیل تشویق می کند. علاوه بر این برنامه های مجانی نرخ فارغ التحصیلی بالاتری خواهد داشت. این دو عامل یک نیروی کار با تحصیلات بهتر و با پرداخت زیادتر به وجود می آورند و در نتیجه مردم می توانند پول بیشتری خرج کنند که اقتصاد را تقویت می کند. وقتی این استدلال ها را بررسی می کنیم، نمی توان انکار کرد که لغو شهریه‌ی دانشگاه فواید اقتصادی ببرد

در نتیجه، روشن است که لغو شهریه‌ی دانشگاه سود های اقتصادی و اجتماعی برای دانشجویان و جامعه گسترده تر خواهد بود. باید دولت ها تصمیمات سیاسی شجاعانه بگیرند تا دسترسی به آموزش مساوی بدون در نظر گرفتن مقام مالی باشد و لغو شهریه‌ی گام اساسی برای دستیابی به این ایده آل است